Aku semakin malas menulis. Dicampak dari satu projek ke satu projek buat aku rasa menulis bukan lagi boleh dijadikan sebagai hobi, mengisi masa terluang bercerita itu dan ini.
Tapi sejujurnya, kerap rasa ralat datang hinggap, idea yang bemain di layar minda sikit punya kerap, cuma aku tak sempat rencanakan atau catat. Segala idea yang segar bugar, aku biar lenyap.
Tapi, lately idea tu datang mencurah. Siang malam, pagi petang, samada gelap atau cerah. Masa kerja, masa makan, mandi, tidur pun dia singgah. Buat aku rasa tak tentu arah kalau tak segera transfer data (baca : idea) yang sentiasa masuk ke storan minda yang berserabut, tak bersusun dan bersepah-sepah.
*gaya bahasa aku dah macam sasterawan negara. Mungkin kesan langsung dari kemasukan idea yang bertalu tak kira masa.
Buat senang baca, aku susun dan tulis dalam bentuk dialog bersahaja. Tanpa perlu ada latar masa, tempat atau suasana. Kerana apa yang aku tulis ni mungkin boleh berlaku pada sesiapa sahaja yang menghirup udara dari atmosfera yang sama, yang merasa erti cinta, yang diulit rasa bahagia, diasak rindu yang menggila, dibadai masalah yang bergelora.
Sebagai bonus, aku kirimkan sekali bab dua. Kalau cerita ni tak 'umphh' boleh bagi cadangan atau kritikan membina.
Ini nota aku untuk Dia yang setia.
"Awak, saya rindu..."
"Thehehehe...saya tahu awak rindu saya."
"Macamana awak tahu saya rindu awak?"
"Habis tu tadi
awak sendiri yang beritahu awak rindu saya, so mestilah saya tahu. Kalau awak
tak rindu saya mesti awak tak beritahu saya dan saya sendiri tak akan tahu yang
awak rindu saya. Betul tak?"
"Ceh...ingatkan betul-betul tahu tadi. Poyo je awak
ni."
"Aik, saya
salah?"
"Bukan salahkan awak. Saya ingatkan awak tahu yang saya
betul-betul rindukan awak tanpa perlu saya beritahu awak. Dalam erti kata lain
awak tahu apa yang bermain difikiran saya. Itu maksud saya. Faham tak inche
abang oi?"
"Owh...dah
faham. Seriously saya tak nak tahu apa yang bermain di fikiran awak..."
"Hukkk...sampai hati. Awak tak ambil tahu langsung
fasal perasaan saya, kan? Awak tak kisah pun apa yang saya rasa, kan?"
"Bukan macam tu.
Awak jangan salah faham."
"Saya salah faham? Okay, kalau saya salah faham then
please tolong buat saya faham apa yang saya tak faham tentang pemahaman
awak."
"Awak ni kelakar lah. Beruntung saya dapat awak. Boleh
jugak awak hiburkan hati saya bila hati saya kurang hiburan. Hahahaha..."
Sepi.
Sunyi.
Hanya kedengaran bunyi cengkerik yang menyanyi.
Cicak di dinding sedang leka bermain polis sentri.
"Okay, saya
memang tak nak ambil tahu langsung apa yang bermain di fikiran awak. Tak nak!
Sebab pada saya, kalau saya dah tahu makanya saya dah hilang salah satu nikmat
dalam berkasih sayang. Sebaliknya saya mengharapkan awak beritahu saya apa yang
awak rasa tentang kita. Sebab, saya harapkan kemanisan dalam perhubungan akan
terus kekal samada melalui lisan ataupun pengucapan. Setiap kali awak lafaz kata
rindu dan awak ucap kata sayang, saya rafakkan kesyukuran pada DIA yang maha
penyayang kerana telah kurniakan kita dengan rasa bahagia yang berpanjangan.
Awak mesti tak suka kalau saya hanya berdiam dan anggap awak dah faham dan
sedia tahu apa yang tersirat di sebalik hati kecil saya yang paling dalam, kan?
Cinta, kasih, rindu, sayang, benci dan dendam perlu kepada pengucapan supaya
yang menyampaikan dapat memberi kefahaman betapa dia sayang, kasih, cinta,rindu
atau mungkin benci dan dendam supaya pihak yang satu lagi faham. Itu pentingnya
pengucapan. Sekarang awak faham kan kenapa saya menghargai pengucapan dari
mengagak yang bukan-bukan atau sekadar angguk tanda faham bila melibatkan soal
hati dan perasaan? Sebab saya tersangat sayangkan awak dan sebolehnya saya nak
dengar kata rindu tu keluar dari mulut awak sendiri tanpa perlu saya scan hati
awak yang tulus suci..."
"Em..."
"Dah, jangan nangis. Awak tak perlu bayar apa-apa pun
untuk rasa rindu awak pada saya. So,jangan risau. Saya tak akan minta apa-apa
bayaran. Cuma kalau boleh saya pohon sebungkus kasih sayang. Nak rindu lebih.
Benci letak asing."
"Cukup ke sebungkus?"
"Cukup untuk buat saya senyum. Kalau tak cukup, nanti saya minta lagi. Boleh?"
"Hahahaha...mengada-ngada."
"Mengada yang berpada tak apa. Saya ada satu pesanan
penaja."
"Pesanan penaja? Apa dia?"
"Pendek je pesanannya. Kalau boleh saya tak nak rindu
awak pada saya melalaikan awak dari mengingati DIA. DIA yang mengurniakan rasa
rindu. Sandarkan rasa rindu tu pada DIA. Dapat juga kita pahala. Dan,
sekurang-kurangnya awak tak kecewa kalau rindu awak pada saya tak deliver.
Boleh?"
"Boleh. Terima
kasih."
"Kasih anda telah diterima tanpa perlu melalui sebarang
proses birokrasi saat tok kadi ijab dan kabulkan kita tempohari."
No comments:
Post a Comment